តើអនុសាសន៍ប្រភេទណាដែលមាន
សារប្រយោជន៍បំផុតនោះ ? ចម្លើយដែលខ្លីនិងងាយចងចាំ
គឺអនុសាសន៍ណាដែលមានខ្លឹមសារផ្ទុយអំពីការចង់បាននិងទង្វើរបស់
យើង។
មូលហេតុដែលយើងហ៊ានអះអាងដូច្នេះព្រោះថាអ្វីដែលផ្ទុយអំពីបំណង
និងទង្វើរបស់យើង គឺជាសច្ចភាពមួយដែលចង្អុលបង្ហាញនូវគុណវិបត្តិ
និងចំណុចអវិជ្ជមាននានាដែលជាបច្ច័យនាំទៅរកការបរាជ័យ។
ប្រទេសជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោកយើងនេះ
(រាប់បញ្ចូលទាំងប្រទេសខ្មែរផង)
បាននាំគ្នាបង្កើតនូវស្ថាប័នមួយដែលគេដាក់ឈ្មោះថា
បណ្ឌិត្យសភាជាតិ (National Academy) ។
តួនាទីនៃស្ថាប័នបណ្ឌិត្យសភាជាតិទាំងនោះជាទូទៅគឺផ្តល់អនុសាសន៍
ដល់រដ្ឋាភិបាល
ដើម្បីលើកតម្កើងការដឹកនាំប្រទេសឲ្យមានភាពរីកចម្រើនលើគ្រប់
វិស័យ។
នៅសហរដ្ឋអាមេរិកលោកអតីតប្រធានាធិបតី អាប្រាហាំ លីងកុន បានបង្កើតបណ្ឌិត្យសភាជាតិនៅឆ្នាំ១៨៦៣ ដើម្បីឲ្យស្ថាប័ននេះ ជួយផ្តល់អនុសាសន៍ ដល់ក្រសួងមន្ទីរនានា នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ បើតាមស្ថិតិដែលយើងទទួលបាន បណ្ឌិត្យសភាអាមេរិក ផ្តល់អនុសាសន៍ ដែលមានរូបភាពជាសៀវភៅឲ្យរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក ក្នុង ១ ថ្ងៃ ១ក្បាល(គិតជាអត្រាមធ្យម)។ ចំណុចដែលធ្វើឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍នោះគឺថា អនុសាសន៍របស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំងស្ទើរតែទាំងអស់ មានលក្ខណៈជាការទិតៀនរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកាំងចាប់តាំងពីសេតវិមានរហូត ដល់ក្រសួងតូចតាច។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើល ហួសពីការស្មាននោះ គឺស្ថិតនៅលើចំណុចដែលថា ថវិកាមួយចំនួនធំរបស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំង មានប្រភពចេញមកពីរដ្ឋាភិបាល។
តើហេតុអ្វីបានជារដ្ឋាភិបាលអាមេរិកផ្តល់ថវិកាឲ្យស្ថាប័នមួយដែលចេញរបាយការណ៍រិះគន់ទិតៀនខ្លួនជាប្រចាំនោះ?
យើង បានផ្តល់ចម្លើយនៅខាងដើមអត្ថបទរួចហើយ។ តែយើងសូមសង្កត់បន្ថែមថា អនុសាសន៍ដែលយើងមិនចូលចិត្ត គឺជាអនុសាសន៍ដែលល្អបំផុត ព្រោះវាបានលាតត្រដាងអំពីកំហុសរបស់យើង។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា យើងសង្កេតឃើញមានទំនាស់ដ៏ស្រួចស្រាល់មួយ រវាងអ្នកធ្វើរបាយការណ៍សិទ្ធិមនុស្សរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលខ្មែរ។ កត្តាចម្បងនៅក្នុងទំនាស់នេះ គឺការលាតត្រដាងអំពីការរំលោភបំពានសិទ្ធិរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរពី សំណាក់អាជ្ញាធរ និងពួកអ្នកមានឥទ្ធិពលមួយចំនួនដែលគេហៅថាពួក «ឧកញ៉ា»។ ដើម្បីកែតម្រូវ កំហុសរបស់មេដឹកនាំខ្មែរ ដែលតែងតែប្រកាន់យកនូវជម្រើសជិះជាន់សង្កត់សង្កិនប្រជាពលរដ្ឋ របស់ខ្លួននោះតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិបានផ្តល់អនុសាសន៍ល្អៗយ៉ាង ច្រើនដល់ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរមិនត្រឹមតែមិនខិតខំប្រឹងប្រែងអនុវត្ត អនុសាសន៍ទាំងនោះដើម្បីកែតម្រូវរាល់កំហុសនានាទេ ពួកគេថែមទាំងព្យាយាមដេញតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិ និងព្យាយាមបិទការិយាល័យអង្គការសហប្រជាជាតិនៅកម្ពុជាទៀត។ ទង្វើនេះគឺមិនខុសអ្វីពីពាក្យស្លោកមួយឃ្លាដែលពោលថា៖«ចាក់ចោល អង្ករ យកអង្កាម»នោះទេ។ យើងស្តាយណាស់ ដែលថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរបច្ចុប្បន្ន មើលមិនយល់អំពី អ្វីដែលមានប្រយោជន៍និងអ្វីដែលគ្មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការកសាងជាតិ ឲ្យបានរឹតតែរុងរឿង។
ផ្អែកលើការរីកចម្រើននៃសហរដ្ឋអាមេរិក និងការចំណាយប្រាក់រាប់លានដុល្លារ (របាយការណ៍អនុសាសន៍របស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំងក្នុង ១ លេខ ត្រូវចំណាយពេលសិក្សាប្រមាណ២ឆ្នាំ និងថវិកាប្រមាណ១លានដុល្លារ) វាបញ្ជាក់ឲ្យឃើញច្បាស់ណាស់ថា អនុសាសន៍ដែលយើងមិនពេញចិត្ត គឺជាអនុសាសន៍ដែលល្អបំផុត។
វាផ្ទុយស្រឡះពីថ្នាក់ដឹកនាំ ខ្មែរ ដែលមិនត្រឹមតែមើលមិនយល់ ថាអនុសាសន៍របស់អ្នកតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិគឺជាអង្ករសម្រិតដែល គេសម្រាំងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ និងយកមកផ្តល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃនោះទេ ពួកគេបែរជាយល់ថា អង្ករសម្រិតនោះស៊ីមិនកើតទៅវិញ។ អ្វីដែលល្អសម្រាប់ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរ គឺអនុសាសន៍ណាដែលអួតសរសើរអំពីភាពភ្លឺស្វាងនៃការដឹកនាំប្រទេស បើទោះបីជាការដឹកនាំនោះកំពុងតែនាំជាតិឆ្ពោះទៅរកគ្រោះ មហន្តរាយក៏ដោយ។
នយោបាយ«ចាក់ចោលអង្ករ យកអង្កាម»នេះ គួរណាស់តែត្រូវបញ្ចប់ត្រឹមនេះហើយ ប្រសិនបើយើងមិនចង់ឃើញប្រទេសខ្មែរ នៅតែស្ថិតក្នុងយុគងងឹតបែបនេះតទៅទៀត៕ ប្រភព៖ ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
នៅសហរដ្ឋអាមេរិកលោកអតីតប្រធានាធិបតី អាប្រាហាំ លីងកុន បានបង្កើតបណ្ឌិត្យសភាជាតិនៅឆ្នាំ១៨៦៣ ដើម្បីឲ្យស្ថាប័ននេះ ជួយផ្តល់អនុសាសន៍ ដល់ក្រសួងមន្ទីរនានា នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ បើតាមស្ថិតិដែលយើងទទួលបាន បណ្ឌិត្យសភាអាមេរិក ផ្តល់អនុសាសន៍ ដែលមានរូបភាពជាសៀវភៅឲ្យរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក ក្នុង ១ ថ្ងៃ ១ក្បាល(គិតជាអត្រាមធ្យម)។ ចំណុចដែលធ្វើឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍នោះគឺថា អនុសាសន៍របស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំងស្ទើរតែទាំងអស់ មានលក្ខណៈជាការទិតៀនរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកាំងចាប់តាំងពីសេតវិមានរហូត ដល់ក្រសួងតូចតាច។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើល ហួសពីការស្មាននោះ គឺស្ថិតនៅលើចំណុចដែលថា ថវិកាមួយចំនួនធំរបស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំង មានប្រភពចេញមកពីរដ្ឋាភិបាល។
តើហេតុអ្វីបានជារដ្ឋាភិបាលអាមេរិកផ្តល់ថវិកាឲ្យស្ថាប័នមួយដែលចេញរបាយការណ៍រិះគន់ទិតៀនខ្លួនជាប្រចាំនោះ?
យើង បានផ្តល់ចម្លើយនៅខាងដើមអត្ថបទរួចហើយ។ តែយើងសូមសង្កត់បន្ថែមថា អនុសាសន៍ដែលយើងមិនចូលចិត្ត គឺជាអនុសាសន៍ដែលល្អបំផុត ព្រោះវាបានលាតត្រដាងអំពីកំហុសរបស់យើង។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា យើងសង្កេតឃើញមានទំនាស់ដ៏ស្រួចស្រាល់មួយ រវាងអ្នកធ្វើរបាយការណ៍សិទ្ធិមនុស្សរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលខ្មែរ។ កត្តាចម្បងនៅក្នុងទំនាស់នេះ គឺការលាតត្រដាងអំពីការរំលោភបំពានសិទ្ធិរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរពី សំណាក់អាជ្ញាធរ និងពួកអ្នកមានឥទ្ធិពលមួយចំនួនដែលគេហៅថាពួក «ឧកញ៉ា»។ ដើម្បីកែតម្រូវ កំហុសរបស់មេដឹកនាំខ្មែរ ដែលតែងតែប្រកាន់យកនូវជម្រើសជិះជាន់សង្កត់សង្កិនប្រជាពលរដ្ឋ របស់ខ្លួននោះតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិបានផ្តល់អនុសាសន៍ល្អៗយ៉ាង ច្រើនដល់ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរមិនត្រឹមតែមិនខិតខំប្រឹងប្រែងអនុវត្ត អនុសាសន៍ទាំងនោះដើម្បីកែតម្រូវរាល់កំហុសនានាទេ ពួកគេថែមទាំងព្យាយាមដេញតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិ និងព្យាយាមបិទការិយាល័យអង្គការសហប្រជាជាតិនៅកម្ពុជាទៀត។ ទង្វើនេះគឺមិនខុសអ្វីពីពាក្យស្លោកមួយឃ្លាដែលពោលថា៖«ចាក់ចោល អង្ករ យកអង្កាម»នោះទេ។ យើងស្តាយណាស់ ដែលថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរបច្ចុប្បន្ន មើលមិនយល់អំពី អ្វីដែលមានប្រយោជន៍និងអ្វីដែលគ្មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការកសាងជាតិ ឲ្យបានរឹតតែរុងរឿង។
ផ្អែកលើការរីកចម្រើននៃសហរដ្ឋអាមេរិក និងការចំណាយប្រាក់រាប់លានដុល្លារ (របាយការណ៍អនុសាសន៍របស់បណ្ឌិត្យសភាជាតិអាមេរិកាំងក្នុង ១ លេខ ត្រូវចំណាយពេលសិក្សាប្រមាណ២ឆ្នាំ និងថវិកាប្រមាណ១លានដុល្លារ) វាបញ្ជាក់ឲ្យឃើញច្បាស់ណាស់ថា អនុសាសន៍ដែលយើងមិនពេញចិត្ត គឺជាអនុសាសន៍ដែលល្អបំផុត។
វាផ្ទុយស្រឡះពីថ្នាក់ដឹកនាំ ខ្មែរ ដែលមិនត្រឹមតែមើលមិនយល់ ថាអនុសាសន៍របស់អ្នកតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិគឺជាអង្ករសម្រិតដែល គេសម្រាំងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ និងយកមកផ្តល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃនោះទេ ពួកគេបែរជាយល់ថា អង្ករសម្រិតនោះស៊ីមិនកើតទៅវិញ។ អ្វីដែលល្អសម្រាប់ថ្នាក់ដឹកនាំខ្មែរ គឺអនុសាសន៍ណាដែលអួតសរសើរអំពីភាពភ្លឺស្វាងនៃការដឹកនាំប្រទេស បើទោះបីជាការដឹកនាំនោះកំពុងតែនាំជាតិឆ្ពោះទៅរកគ្រោះ មហន្តរាយក៏ដោយ។
នយោបាយ«ចាក់ចោលអង្ករ យកអង្កាម»នេះ គួរណាស់តែត្រូវបញ្ចប់ត្រឹមនេះហើយ ប្រសិនបើយើងមិនចង់ឃើញប្រទេសខ្មែរ នៅតែស្ថិតក្នុងយុគងងឹតបែបនេះតទៅទៀត៕ ប្រភព៖ ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
Facebook
No comments:
Post a Comment