Monday, June 24, 2013

ទំនាក់ទំនង​រវាង​ការ​បោះ​ឆ្នោត​និង​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ

0 comments
កិច្ច​ព្រម​ព្រៀង​សន្តិភាព​ ទីក្រុង​ប៉ារីស នៅ​ថ្ងៃ​ទី​២៣ ខែ​តុលា ឆ្នាំ​១៩៩១ បាន​តម្រូវ​​ឱ្យ​​​​កម្ពុជា រៀបចំ​ការ​​បោះ​ឆ្នោត​ជា​​សកល​ ដោយ​សេរី​ និង​​​យុត្តិធម៌​ ដើម្បី​បញ្ចប់​​ជម្លោះ​រវាង​ខ្មែរ​និង​ខ្មែុំ​ បញ្ចប់​សង្គ្រាម​ស៊ីវិល ហើយ​បង្កើត​ស្ថាប័ន​​គ្រប់​​គ្រង​​ប្រទេស និង​កសាង​​នីតិរដ្ឋ។
ក្រោម​​កិច្ច​រៀបចំ​​របស់​អាជ្ញាធរ​​ បណ្តោះអាសន្ន នៃ​អង្គការ​​សហប្រជាជាតិ​​ប្រចាំ​​​នៅ​​​កម្ពុជា ហៅ​កាត់​ថា អ៊ុនតាក់ (UNTAC) ការ​​បោះឆ្នោត​​ជា​​សកល​​លើក​​​ដំបូង​នៅ​កម្ពុជា បាន​​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ចាប់​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៣ ដល់​ថ្ងៃ​ទី​២៨ ក្នុង​ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​​១៩៩៣ តាម​បែប​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ​សេរី​ពហុបក្ស។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក កម្ពុជា​តែង​រៀបចំ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​​ជ្រើស​តាំង​​តំណាងរាស្ត្រ​ជា​រៀងរាល់ ៥​ឆ្នាំ​ម្ដង ទៅ​តាម​ការ​កំណត់​ក្នុង​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ។
ការ​បោះ​ឆ្នោត​គឺ​ជា​មូលដ្ឋាន​គ្រឹះ​ សម្រាប់​អភិបាលកិច្ច​តាម​បែប​ ប្រជាធិបតេយ្យ​ការ​គោរព​សិទ្ធិ​សេរីភាព និង​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ​របស់​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​នាម​ជា​មនុស្ស​ជាតិ។
គោលការណ៍​ចម្បង​នៃ​ការ​បោះ​ឆ្នោត គឺ​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ពលរដ្ឋ​អាច​ប្រើ​សិទ្ធិ​របស់​ខ្លួន​ជ្រើសរើស​តំណាង​របស់​ ខ្លួន ជ្រើសរើស​អ្នក​ដឹក​នាំ​ស្រុកទេស​ទៅ​តាម​ការ​ពេញ​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន ដោយ​មិន​ផ្អែក​លើ​សែស្រឡាយ ឬ​ក៏​ដោយសារ​តែ​បុគ្គល ឬ​ក្រុម​បក្ស​ណា​មួយ​ដែល​យល់​ឃើញ​ថា ពួកគេ​ស័ក្ដិសម​នឹង​ដឹកនាំ​ប្រទេស​ជាតិ​នោះ​ឡើយ។
ទន្ទឹម​គ្នា​នឹង​មាន​សិទ្ធិ​ពេញលេញ​ក្នុង​ ការ​ជ្រើសរើស​តំណាង​របស់​ខ្លួន ដើម្បី​បង្កើត​ជា​រដ្ឋាភិបាល​ដឹកនាំ​ប្រទេស​ជាតិ​ហើយ​នោះ ការ​បោះ​ឆ្នោត​គឺ​ជា​មធ្យោបាយ​មួយ​ដែល​ពលរដ្ឋ​អាច​ចាប់​តំណាងរាស្ត្រ និង​អ្នក​ដឹកនាំ​ប្រទេស​ឱ្យ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំពោះ​ទង្វើ ឬ​សកម្មភាព​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្លួន​ក្នុង​ការ​គ្រប់គ្រង​សង្គម​ជាតិ។
ទាក់ទង​នឹង​ចំណុច​នេះ អ្នក​សម្របសម្រួល​ជាន់​ខ្ពស់​នៃ​គណៈកម្មាធិការ​ដើម្បី​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ដោយ​ សេរី និង​យុត្តិធម៌​នៅ​កម្ពុជា ហៅ​កាត់​ថា ខុមហ្វ្រែល (Comfrel) លោក គឹម ឈន បញ្ជាក់​ថា ពលរដ្ឋ​អាច​ពិនិត្យ​សកម្មភាព​របស់​អ្នក​តំណាង​ដែល​ខ្លួន​បាន​បោះ​ឆ្នោត​ឱ្យ​ ហើយ​នោះ ថា​តើ​បាន​បំពេញ​តួនាទី​របស់​ខ្លួន​ស្រប​តាម​ឆន្ទៈ​របស់​ពលរដ្ឋ​ដែរ​ឬ​ទេ?
លោក គឹម ឈន៖ «តំណាង បើ​និយាយ​ពី​តំណាងរាស្ត្រ គឺ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ធ្វើ​ច្បាប់ និង​អនុម័ត​ច្បាប់ និង​ឃ្លាំមើល​រដ្ឋាភិបាល​ក្នុង​ការ​អនុវត្ត​ច្បាប់​ដែល​បាន​អនុម័ត។ ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ គឺ​បង្កើត​ច្បាប់​ដើម្បី​បម្រើ​ផលប្រយោជន៍​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ ការពារ​ប្រជាពលរដ្ឋ កុំ​ឱ្យ​មាន​ការ​រំលោភ​បំពាន​ដោយសារ​ការ​ធ្វើ​ច្បាប់​ដែល​មិន​ត្រឹមត្រូវ ឬ​ការ​អនុវត្ត​ច្បាប់​មិន​ត្រឹមត្រូវ​ដោយ​រដ្ឋាភិបាល ហើយ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​ដោះស្រាយ​រាល់​បញ្ហា​ដែល​ប្រជាពលរដ្ឋ​កើត​មាន ដោយ​រៀបចំ​ឱ្យ​មាន​បែប​ផែន​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​តាម​ផ្លូវ​ច្បាប់»
ក្នុង​ករណី​ដែល​តំណាងរាស្ត្រ ឬ​ប្រមុខ​ដឹកនាំ​រដ្ឋាភិបាល​ពុំ​បាន​បំពេញ​តួនាទី​ត្រឹមត្រូវ ក្បត់​ការ​សន្យា និង​សេចក្ដី​ទុកចិត្ត​របស់​ពលរដ្ឋ​ដែល​បាន​បោះ​ឆ្នោត​ឱ្យ​នោះ ប្រធាន​លេខាធិការដ្ឋាន​នៃ​គណៈកម្មាធិការ​​ប្រព្រឹត្តិកម្ម​នៃ​អង្គការ​សមាគម ​ការពារ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​កម្ពុជា (CHRAC) លោក សួន ប៊ុនស័ក្តិ បញ្ជាក់​ថា ក្នុង​សង្គម​ប្រជាធិបតេយ្យ ពលរដ្ឋ​មាន​មធ្យោបាយ​ចម្បង​ពីរ ដើម្បី​ចាប់​អ្នក​តំណាង និង​រដ្ឋាភិបាល​ឱ្យ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំពោះ​ទង្វើ​របស់​ខ្លួន។
លោក សួន ប៊ុនស័ក្តិ៖ «ទី​១ គឺ​ប្រជាពលរដ្ឋ​អាច​ធ្វើ​ញត្តិ​យ៉ាង​ទូលំទូលាយ​មួយ ហើយ​បញ្ជាក់​ក្នុង​ញត្តិ​នោះ​ថា កាល​ពី​ឃោសនា​បោះ​ឆ្នោត​បាន​សន្យា​ជា​សាធារណៈ​ថា​យ៉ាង​ដូច្នេះ យ៉ាង​ដូច្នោះ ហើយ​អាច​យក​ញត្តិ​ហ្នឹង​ទៅ​ដាក់​ឱ្យ​រដ្ឋ​សភា ដាក់​ឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល ដើម្បី​ឱ្យ​គេ​ពិចារណា​ឡើង​វិញ រំលឹក​ឡើង​វិញ។ ទី​២ បើ​សិន​ជា​អ្នក​នយោបាយ យើង​និយាយ​ជា​រួម​ថា អ្នក​នយោបាយ​ដែល​បាន​សន្យា​ថា នឹង​បម្រើ​ជូន​ប្រជាពលរដ្ឋ ហើយ​មិន​បាន​ធ្វើ​តាម​កិច្ចសន្យា ប្រជាពលរដ្ឋ​អាច​ពិចារណា​បោះ​ឆ្នោត​ផ្លាស់ប្ដូរ​អ្នក​នយោបាយ​នោះ​ចេញ​នៅ​ អាណត្តិ​ក្រោយ»
ប៉ុន្តែ​វិធី​នេះ​នឹង​ពុំ​មាន​ប្រសិទ្ធភាព ​អ្វី​ឡើយ​ក្នុង​ករណី​ដែល​ គណបក្ស​មួយ​មាន​អំណាច ឬ​ឥទ្ធិពល​គ្រប​ដណ្ដប់​យ៉ាង​ខ្លាំង​រហូត​ដល់​ធ្វើ​ឱ្យ​ពលរដ្ឋ​គ្មាន​ជម្រើស​ អ្វី​ផ្សេង​ក្រៅ​តែ​ពី​បោះ​ឆ្នោត​ឱ្យ ទោះ​បី​ជា​មិន​ពេញ​ចិត្ត​ក៏ដោយ។
ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា​ក្តី ចំពោះ​ការ​ដែល​ប្រជាពលរដ្ឋ​មាន​លទ្ធភាព​បញ្ចេញ​មតិ និង​ឆន្ទៈ​របស់​ខ្លួន​ក្នុង​ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​តំណាង និង​អ្នក​ដឹកនាំ​ប្រទេស​តាម​រយៈ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ដោយ​សេរី និង​យុត្តិធម៌​យ៉ាង​ទៀង​ទាត់​នោះ គឺ​ជួយ​ដោះស្រាយ​ដំណើរ​ការ​ផ្ទេរ​រចនាសម្ព័ន្ធ និង​សមាសភាព​រដ្ឋាភិបាល​ដោយ​សន្តិវិធី។ ប្រការ​នេះ​នឹង​ចូល​រួម​ចំណែក​គាំទ្រ​ដំណើរ​ការ​ប្រជាធិបតេយ្យ​ក្នុង​ប្រទេស ព្រោះ​ថា គោលការណ៍​សំខាន់ និង​ចម្បង​នៃ​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ គឺ​អំណាច​របស់​ពលរដ្ឋ ការ​យក​ពលរដ្ឋ​ជា​ធំ ជា​ពិសេស​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​សេចក្ដី​សម្រេច​ចិត្ត​នយោបាយ​ក្នុង​ការ​ជ្រើសរើស​ មេដឹកនាំ។
លោក សួន ប៊ុនស័ក្តិ បញ្ជាក់​បន្ថែម​អំពី​គោល​ចម្បង​មួយ​នៃ​ទំនាក់ទំនង​រវាង​ការ​បោះ​ឆ្នោត និង​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ​ដែល​មិន​អាច​ខ្វះ​បាន៖ «បើ​សិន​ជា​រដ្ឋ​ហ្នឹង​ អះអាង​ប្រកាន់​គោលនយោបាយ​ថា ខ្លួន​ដឹក​នាំ​រដ្ឋ​ដោយ​ប្រកាន់​យក​របប​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ប៉ុន្តែ​មិន​ឱ្យ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ទូលំទូលាយ​ពី​ប្រជាពលរដ្ឋ​ក្នុង​ការ​ ជ្រើសតាំង​តំណាងរាស្រ្ត ជ្រើសតាំង​អ្នក​នយោបាយ​របស់​ខ្លួន​នោះ​ទេ ក៏​មិន​អាច​ថា រដ្ឋ​នោះ​មាន​លក្ខណៈ​ប្រជាធិបតេយ្យ​ដែរ។ ដូច្នេះ​ការ​ដែល​តម្រូវ​ឱ្យ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត គឺ​វា​ជួយ​បំពេញ​បង្គ្រប់​ខ្លឹមសារ​នៃ​របប​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ រី​ឯ​ការ​ដែល​ប្រកាន់​យក​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ គឺ​វា​ជួយ​បង្ក​លក្ខណៈ​ឱ្យ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត គឺ​វា​បំពេញ​បង្គ្រប់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ឯង»
ត្រង់​ប្រការ​នេះ មន្ត្រី​កម្មវិធី​នៃ​មជ្ឈមណ្ឌល​ច្បាប់​សម្រាប់​សហគមន៍ (CLEC) លោក គិត ទូច គូស​បញ្ជាក់​ថា ការ​បោះ​ឆ្នោត​ដោយ​សេរី និង​យុត្តិធម៌ គឺ​ជា​លក្ខខណ្ឌ​ចម្បង និង​ចាំបាច់​មុន​គេ​បង្អស់​ដែល​នឹង​ជួយ​ដំណើរ​ការ​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ​ក្នុង ​សង្គម​ជាតិ​មួយ​ឲ្យ​កាន់​តែ​មាន​ភាព​សុក្រឹត ហើយ​ដែល​កត្តា​នេះ​ក៏​នឹង​ជួយ​ដល់​ដំណើរ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ ដោយ​សេរី និង​យុត្តិធម៌​វិញ​ដែរ។
លោក គិត ទូច៖ «បើ​សិន​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ មិន​មាន​យុត្តិធម៌​ទេ ឆន្ទៈ​សង្គម ក្រុម​ដែល​មាន​និន្នាការ​នៅ​ក្នុង​សង្គម ជា​ពិសេស​អ្នក​ដែល​មាន​ទំនោរ​ចង់​ផ្លាស់ប្ដូរ​សង្គម គាត់​មិន​នៅ​សុខ គាត់​បង្កើត​ជា​ចលនា ជា​កម្លាំង​អ្វី​ផ្សងៗ។ ស្ថានភាព​ខ្លះ​ទៀត រហូត​ដល់​បង្កើត​ជា​ក្រុម​ប្រដាប់អាវុធ ក្រុម​ឧទ្ទាមកម្ម​ទៀត ធ្វើ​ឲ្យ​សង្គម​អត់​មាន​លំនឹង​ទេ។ បើ​សិន​ជា​បោះ​ឆ្នោត​មាន​យុត្តិធម៌ ធ្វើ​ឲ្យ​បណ្ដុះ​បាន​នូវ​វប្បធម៌​គោរព​សំឡេង​ប្រជាពលរដ្ឋ ហើយ​យើង​អាច​មាន​គំរូ​របប​ដឹកនាំ​កាន់​តែ​ល្អ​ទៅ កាន់​តែ​សុក្រឹត​ទៅ»
ចំពោះ​ទំនាក់ទំនង​គ្នា​រវាង​ការ​បោះ​ឆ្នោត ហើយ​និង​ប្រជាធិបតេយ្យ​នេះ​ដែរ អ្នក​សម្របសម្រួល​ជាន់​ខ្ពស់​នៃ​គណៈកម្មាធិការ​ដើម្បី​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ដោយ​ សេរី និង​យុត្តិធម៌​នៅ​កម្ពុជា គឺ​លោក គឹម ឈន បញ្ជាក់​បន្ថែម​ទៅ​លើ​គោល​សំខាន់​មួយ គឺ​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​បោះ​ឆ្នោត ដែល​ទាមទារ​ឱ្យ​មាន​លក្ខណៈ​ត្រឹមត្រូវ​តាម​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ​ពិត​ប្រាកដ ប្រកប​ដោយ​ភាព​ឯករាជ្យ តម្លាភាព គ្មាន​ការ​គំរាម​កំហែង និង​បំភិត​បំភ័យ។
លោក គឹម ឈន៖ «អ៊ីចឹង​វា​ចាំបាច់​ត្រូវ​តែ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត។ ប៉ុន្តែ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​ជា​និមិត្តរូប​ទេ គឺ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​មួយ​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​សេរី ត្រឹមត្រូវ​ យុត្តិធម៌ សម្ងាត់ និង​ទៀង​ទាត់។ នេះ​ជា​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​ប្រជាធិបតេយ្យ ហើយ​ដែល​ជា​លក្ខខណ្ឌ​ចាំបាច់ ដើម្បី​ឱ្យ​ប្រជាធិបតេយ្យ​សមស្រប ហើយ​ការ​បោះ​ឆ្នោត គឺ​ទាក់ទង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​រវាង​ប្រជាធិបតេយ្យ និង​ការ​បោះ​ឆ្នោត។ មាន​ន័យ​ថា បើ​គ្មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ទេ វា​ក៏​គ្មាន​ប្រជាធិបតេយ្យ​ដែរ ហើយ​បើ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ដែរ តែ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ហ្នឹង​វា​អត់​ត្រឹមត្រូវ អត់​សេរី អត់​យុត្តិធម៌ អត់​ទៀងទាត់​ទេ អា​ហ្នឹង​ក៏​អត់​ប្រជាធិបតេយ្យ​ដែរ»។
ទន្ទឹម​គ្នា​នេះ ការ​ចូល​រួម​ការ​បោះ​ឆ្នោត​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ ដោយ​ស្វែង​យល់​ពី​គោលនយោបាយ​របស់​គណបក្ស​នីមួយៗ តាម​ឆន្ទៈ​ពិត​ប្រាកដ​របស់​ខ្លួន គឺ​ជា​កត្តា​សំខាន់ និង​ចាំបាច់​បំផុត ដែល​ញ៉ាំង​ឲ្យ​ដំណើរ​ការ​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និង​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ចំរើន​ជឿនលឿន និង​រីក​លូតលាស់​ទៅ​មុខ​បាន។
រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ​​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា ដែល​សភា​បាន​អនុម័ត​នៅ​​ថ្ងៃ​ទី​២១ ខែ​កញ្ញា​ ឆ្នាំ​១៩៩៣ បាន​ផ្ដួចផ្ដើម​ឱ្យ​មាន​ការ​បោះ​ឆ្នោត ៤​ប្រភេទ គឺ​ការ​​បោះ​ឆ្នោត​​ជ្រើស​តាំង​​តំណាងរាស្ត្រ​ ការ​បោះ​ឆ្នោត​​ជ្រើស​រើស​​ក្រុម​ប្រឹក្សា​​ឃុំ/សង្កាត់ ការ​បោះឆ្នោត​​ជ្រើស​រើស​​​ក្រុម​ប្រឹក្សា​​​រាជធានី ខេត្ត ក្រុង ស្រុក ខណ្ឌ និង​ការ​បោះ​ឆ្នោត​​ជ្រើស​រើស​​​សមាជិក​​ព្រឹទ្ធ​សភា៕ ប្រភពព័ត៌មាន ៖ RFA

No comments:

Post a Comment

 
ព័ត៌មានដើមស្វាយ © 2013 ផ្នែកទំនាក់ទំនងសង្គម និងសារព័ត៌មាន