មណ្ឌលគិរីៈ អង្គុយលើដុំថ្មនៅប្របនឹងផ្លូវចុះទៅកាន់រមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះ ប៊ូស្រា បុរសពិការភ្នែកជនជាតិភាគតិចព្នងពីរនាក់ពូ និងក្មួយដែលអាស្រ័យរបរចិញ្ចឹមជីវិតដោយការប្រគំបទភ្លេង ច្រៀង និងរាំ តាមបែបចង្វាក់ជនជាតិរបស់គេដើម្បីដូរនូវការអាណិតអាសូរពីភ្ញៀវជាតិនិងអន្តរជាតិគ្រាន់បានលុយកាក់ខ្លះយកទៅទិញអង្ករបាយម្ហូបចិញ្ចឹមគ្រួសារនៅផ្ទះនោះមានសមត្ថភាពកែច្នៃឧបករណ៍ភ្លេងមួយប្រភេទយ៉ាងចម្លែក។
បុរសពិការភ្នែកជាក្មួយមានឈ្មោះ ច្រាប់ ឆយ អាយុ៤៦ឆ្នាំមានប្រពន្ធនិងមានកូនចំនួន៥នាក់ ចំណែកឯបុរសត្រូវជាពូមានឈ្មោះ ងែល ចែស ទើបតែមានអាយុ៣៥ឆ្នាំទេរស់នៅជាមួយបងប្រុសពួកគាត់ដែលទាំងនាក់សុទ្ធតែកំព្រាឪពុកតាំងតូចៗដូចគ្នា។
ជាមួយទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោនដៃកេះឧបករណ៍ភ្លេងលោក ច្រាប់ ឆយជាក្មួយបានបន្លឺសម្តីមួយៗថា៖«មិនដឹងជាបុណ្យកម្ម ពីបុព្វេយ៉ាងណាទេ? បានជាជាតិនេះពួកខ្ញុំពីរនាក់ពូ និងក្មួយបានជាកើតមកទទួល
វាសនាអភ័ព្វយ៉ាងនេះនោះ។២៤ម៉ោង ទល់២៤ម៉ោងពួកខ្ញុំរស់នៅតែក្នុងភពងងឹតមិនដែលស្គាល់ភពមានពន្លឺជាមួយដំណើរទទីមទទើមរាវឆ្វេងរាវស្តាំនិងជីវភាពរស់នៅបានព្រឹកខ្វះល្ងាច»។
លោកបន្តថា៖«ជីវិតពួកខ្ញុំពីរនាក់ពូក្មួយរួមជាមួយគ្រួសារនៅផ្ទះសព្វថ្ងៃរស់អាស្រ័យដោយរបរលេងភ្លេងច្រៀងរាំ របស់ពួកខ្ញុំពីរនាក់នេះដើម្បីកំដរអារម្មណ៍ភ្ញៀវទេសចរ ជាតិនិងអន្តរជាតិ ដែលបានមកទស្សនានៅរមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះប៊ូស្រានេះដែលភ្ញៀវឃើញអាណិតដាក់ទានម្នាក់១០០-២០០-៥០០រៀល តែប៉ុណ្នឹងទេមិនមានអ្វីជាទីពឹងក្រៅពីនេះឡើយ»។
លោក ច្រាប់ ឆយ ឲ្យដឹងបន្តថា៖ «ថ្ងៃណាមានភ្ញៀវចិត្តល្អច្រើនពួកខ្ញុំពីរនាក់ពូក្មួយក៏រកលុយបានច្រើន អាចថា១ម៉ឺនទៅ២ម៉ឺនអ៊ីចឹងទៅ តែថ្ងៃណាមិនសូវមានភ្ញៀវចិត្តល្អបានតែ៥០០០រៀលទៅ៦០០០រៀលក៏មានដែរ»។
ប៉ុន្តែដំណើរស្វែងមករកលុយតាមរយៈការលេងភ្លេង ច្រៀងរាំនៅរមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះប៊ូស្រានោះមិនបានទៀងទាត់រាល់ថ្ងៃឡើយ ។ លោក ច្រាប់ ឆយ បានបញ្ជាក់ថា ថ្ងៃណាមានឧបសគ្គភ្លៀវធ្លាក់ឬក៏មិនសូវស្រួលខ្លួនពួកលោកមិនបានមកលេងតន្រ្តីនៅទីរមណីយដ្ឋានប៊ូស្រានេះគ្រួសាររបស់លោកពិតជាមានបញ្ហាមិនខាន មិនមានលុយកាក់ណាឲ្យប្រពន្ធកូនហូបបាយទេ។
ដោយក្តីងងឹតស្លុងលោក ច្រាប់ ឆយ បាននិយាយថា៖ «ព្រឹកឡើងមុនមកដល់ទីឆាកសម្តែងសិល្បៈប្រគំបទភ្លេងច្រៀងរាំនៅទីរមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះប៊ូស្រាដើម្បីសុំការអាណិតអាសូរពីភ្ញៀវនេះពួកខ្ញុំពីនាក់ពូក្មួយត្រូវដឹកដៃគ្នាដើរកាត់ព្រៃពីភូមិមកចម្ងាយ៣គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេលជិតមួយម៉ោងទើបបានមកដល់។ លុះពេលល្ងាចពួកខ្ញុំក៏ត្រូវដឹកដៃគ្នាដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ»។ លោក ឆយ ឲ្យដឹងថា៖ «មានថ្ងៃខ្លះខ្ញុំ និងពូ ដើរៗវង្វេងផ្លូវមួយម៉ោងពីរម៉ោងក៏មានដែរ ទាន់តែអ្នកភូមិឃើញទើបជូនទៅដល់កន្លែង»។
ថ្លែងពីភាពលំបាកវេទនាយ៉ាងដូចនេះបុរសពិការភ្នែកវ័យ៤៦ឆ្នាំរូបនេះបានបញ្ជាក់ថា ពួកលោកទាំងពីរនាក់លេងសិល្បៈនៅប៊ូស្រានោះអស់រយៈពេលជិត១០ឆ្នាំជាមួយនឹងឧបករណ៍ភ្លេងកែច្នៃយ៉ាងចម្លែករបស់ខ្លួន ដែលមានឈ្មោះថា «គងរេង» ហើយបើកុំបានគងរេងនេះពួកលោកមិនដឹងដាច់បាយតាំងពីពេលណានោះទេ។
បើតាមការឲ្យដឹងរបស់លោក ឆយ នោះថាក្នុងចំណោមពីរនាក់ពូក្មួយនេះ លោកជាអ្នកមានសំណាងជាងពូដែលកើតមកបានស្គាល់ពន្លឺថ្ងៃរយៈជិត២០ឆ្នាំដែរទើបជួបភាពងងឹតសូន្យនេះហើយក៏មានគ្រួសារ មានកូនគ្រាន់ដឹកដៃ។ តែចំណែក ពូ ងែល ចែស វិញមានកំណើតថ្ងៃណាស្គាល់តែភពងងឹតថ្ងៃនោះ ។
បុរសពិការភ្នែកដែលជាក្មួយបានរៀបរាប់បន្តថា៖«ខ្ញុំទើបតែពិការភ្នែកនៅរយៈពេលជាង១០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះទេគឺនៅឆ្នាំ១៩៩៦ដោយជំងឺកញ្ជ្រឹលខណៈខ្ញុំបានរៀបការប្រពន្ធមានកូនមួយទៅហើយ ហើយមកដល់ពេលនេះខ្ញុំមានកូនចំនួន៥នាក់។ ចំណែកឯ ពូគាត់ងងឹតតាំងពីកំណើតពោលគឺ៣៥ឆ្នាំមកនេះគាត់មិនដែលបានបើកភ្នែកមើលឃើញអ្វីនៅលើកលោកនេះទេបានស្គាល់ត្រឹមតែស្ទាបអង្អែល»។
ប៉ុន្តែ ទីបញ្ចប់ដំណើរជីវិតរបស់ពួកលោកទាំងពីរអភ័ព្វដូចតែគ្នាទេមិនត្រឹមតែមានឈ្មោះ ជាបុរសពិការភ្នែកទាំងពីរនាក់ពូក្មួយនោះទេហើយសុទ្ធសឹងតែជាកូនកំព្រាឪពុកម្តាយតាំងពីនៅតូចៗដូចគ្នាទៀត។
ទាក់ទិននឹងការចេះជំនាញលេងភ្លេងនិងចេះលេងឧបករណ៍កែច្នៃ«គងរេង» នេះ លោកច្រាប់ ឆយ បានអះអាងថា លោកចេះពីពូរបស់លោក ងែល ចែស ក្រោយពេលដែលលោកពិការភ្នែកមិនអាចទៅរៀនជំនាញអ្វីនោះ ពូក៏បង្រៀនឲ្យចេះច្រៀងនិងលេងឧបករណ៍ភ្លេង គងរេង ជាមួយគាត់ ហើយក៏ចាប់របរទៅលេងភ្លេងនៅទឹកជ្រោះប៊ូស្រា តាំងពីពេលនោះមក។
លោក ឆយ បានបន្តថា ពូរបស់លោក ឈ្មោះ ចែស នេះគាត់ចេះលេងឧបករណ៍ គងរេងតាំងពីគាត់នៅក្មេងៗខណៈគាត់កែច្នៃឧបករណ៍ដោយខ្លួនឯងនិងបង្កើតបទភ្លេងគងរេងក៏ដោយការរកនឹកដោយខ្លួនឯងដែរ។
លោក ឆយ បានបញ្ជាក់ថា៖«បទភ្លេង គងរេង ជាភាសារបស់ជនជាតិរបស់ខ្ញុំនិយាយរៀបរាប់ពីជីវិតក្មេងកំព្រាគ្មានឪពុកម្តាយរស់ស៊ីអត់ស៊ីឃ្លានដេកតាមព្រៃភ្នំហើយក៏រៀបរាប់ស្តែងចេញពីជីវិតកូនកំព្រារបស់ពួកខ្ញុំដែរ»៕ ប្រភពពី ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
Facebook
No comments:
Post a Comment